In een bomvolle conferentiezaal van De Marke sprak gisterenavond oud-Hengeveldenaar Jan de Witte over zijn belevenissen als ontwikkelingsmedewerker in vele Afrikaanse en Midden-Oosten landen.
Als student had Jan met menig opleiding een start gemaakt maar kreeg gaande weg steeds vaker het gevoel toch weer iets anders te moeten doen. Volgens eigen zeggen was zijn beste leerschool het café van zijn vader. De levenswijsheid die hij daar leerde was bepalend voor zijn leven.
Toen de oproep voor de militaire dienstplicht kwam besloot Jan radicaal een andere weg in te slaan. Zelfs dorpsagent Kampkuiper die hem destijds vermanend toesprak om toch maar voor het leger te kiezen, kreeg geen vat op hem.
Jan
vertrok, om in Tunesië als ontwikkelingsmedewerker aan de slag te gaan.
Vooral met het in praktijk brengen van alledaagse technieken die in het Twentse
al vanzelfsprekend waren op het gebied van bouw van huizen en de landbouw, leerde
hij de bevolking al daar om voor hun mensen de kost te verdienen. Gewoon de
hand aan de ploeg slaan om het zo maar eens te zeggen.
Vertrouwen
winnen was daarbij de manier om samen met de plaatselijke bevolking het leven
aangenamer te maken voor iedereen.
Jan werkte bij verschillende organisaties in menig land en leerde zo diverse
culturen kennen. Dat betekende ook al gauw dat de overheid zijn kwaliteiten als
manager erkende en hem de middelen gaf om de hulp vorm te geven die ter plaatse
nodig was.
Allerlei anekdotes kwamen in het levensverhaal van Jan voorbij.
Zijn
manier van wonen in Jemen in huizen bijvoorbeeld die cultureel gezien heel
bijzonder waren in het land dat nu zo verscheurd wordt door oorlogsgeweld. Over
de man-vrouwverhouding waarbij één man zich meerdere vrouwen kon veroorloven
die elk weer een eigen hutje hadden en samen een hele kinderschaar hadden. Over
de status die het bezit van veel vee met zich meebracht.
En natuurlijk het gebrek aan brandstof, dat opgelost werd op een bij ons nu
actuele manier waarbij gas werd gewonnen uit de uitwerpselen van mens en dier.
De senioren kregen middels mooie plaatjes door Jan zelf gemaakt, ook een goed
beeld van de primitieve levenswijze van de mensen, een levenswijze die in de
loop der jaren inderdaad behoorlijk bijgestuurd werd in positieve zin.
Hoe het ontwikkelingswerk voor de toekomst verder moet kon Jan ook niet meteen
duiden. Lastig blijft het verschil in armoede en het gebrek aan goed onderwijs.
Daar valt nog een wereld te winnen en maakt het huidige asielprobleem in de
wereld wel begrijpelijk. De politiek in de rijke westerse wereld zal zich
moeten inlaten met de armere bevolking elders in de wereld. De moderne
communicatiemiddelen maken namelijk iedereen duidelijk dat de verschillen nog
onmetelijk groot zijn. En die zijn volgens Jan niet een twee drie opgelost.
Het was een leerzame avond waar een oud dorpsgenoot in heldere Twentse taal
iedereen liet meebeleven wat een leven lang ontwikkelingswerk betekende.
Zelfs nu nog als gepensioneerde.
